Pomysł wyjazdu do Gambii i Senegalu pojawił się u nas spontanicznie, w zimne grudniowe popołudnie, kiedy już bardzo tęskniłyśmy za słońcem. Bilety były zaskakująco tanie. Wtedy jeszcze nie wiedziałyśmy, że w mediach – nie tylko polskich, ale i światowych – pojawia się narracja, jakoby w Senegalu trwała wojna domowa.

W internecie krążyło wiele bardzo drastycznych filmów, na których policjanci bili, a nawet zabijali Senegalczyków protestujących przeciwko ustawionym wyborom prezydenckim. Media pisały o terrorze i radziły, aby jak najszybciej opuścić kraj. O tym wszystkim, na tamtą chwilę, nie wiedziałyśmy. Kupiłyśmy bilety lotnicze i szybko zamówiłyśmy z eBaya anglojęzyczne książki, ponieważ wciąż brakuje polskojęzycznych przewodników po tym skrawku Ziemi.

Gdy już pakowałyśmy nasze zużyte plecaki, rozdzwoniły się telefony od rodziny i przyjaciół, którzy prosili, abyśmy zrezygnowały z podróży. Nie zrobiłyśmy tego, a na miejscu w Senegalu – w pustych restauracjach i kawiarniach – właściciele załamywali ręce. Mówili nam: „Wystraszyli wszystkich, a gdzie ta wojna? Przecież nic, zupełnie nic się nie dzieje”. Raz czy dwa razy widziałyśmy protestujących ludzi z plakatami swojego kandydata na prezydenta, ale to wszystko.

Afryka okazała się dla nas bardzo przyjazna i bezpieczna. Ludzie serdeczni, gotowi w każdej chwili pomóc. Ponieważ transport publiczny, a tym bardziej turystyczny, w Gambii – a szczególnie w Senegalu – praktycznie nie istnieje, przemieszczałyśmy się cały czas stopem na motorach i na pakach samochodów dostawczych. W ten sposób pokonałyśmy ponad 1300 km. Nigdy, przez całą trzytygodniową podróż, nie spotkała nas ani jedna potencjalnie niebezpieczna sytuacja.

Zapraszamy serdecznie na spotkanie z nami. Szczególnie zapraszamy osoby, które marzą o dalekich wyprawach, ale wciąż nie potrafią się na nie odważyć.

Data: Piątek, 08.08.2025